از زمانهای دورمذهبیون خود را از مهربانترین و دلسوزترین موجودات روی زمین معرفی میکرده اند، لیکن وقتی بقدرت میرسند، آن کار دیگر میکنند و از جلاد ترین و خونخوارترینهای تاریخ حکومتهای متوحش وحشتناک تر و بی رحمانه تر عمل میکنند. حکومت کلیسا در قرون وسطی، حکومتهای اسلامی در ایران و افغانستان و حکومت بودائیان میانمار چند نمونه از خروار است.
همین آخوندهای حاکم، آن زمان که زیر سایه شاه، آزادانه در منابر مشغول عوامفریبی بودند، روایت میکردند که پیامبر اسلام از کوچه ای عبور میکرد که زنی یهودی بر سر او خاکستر میپاشید، یکروز متوجه میشود که چند روزی است که از زن خاکستر ریز خبری نیست، چون آگاه میشود که آن زن در بستر بیماریست، پیامبر به عیادت او میرود. اینرا بالای منابر میگفتند تا پا منبریهایشان را مجذوب درجه بالای بخشش و عطوفت اسلام کنند.
وقتی همان آخوندها به برکت جنگ سرد و با کمک کفار بقدرت سیاسی و حکومتی رسیدند. این نمایندگان تام الاختیار خدا بر روی زمین، نه تنها کاسه داغتر از آش شدند، بلکه حتی نویسنده یک رمان را به اتهام اهانت به پیامبر اسلام در یک رمان تخیلی محکوم به قتل کردند. این آقایان نشان دادند که حکومت مذهبیون جهنم روی زمین برای انسانهای شرافتمند و بهشت روی زمین برای منادیان زر و زور و تزویر و چپاول است. فتوای خمینی علیه سلمان رشدی نمونه بارز توحش این قوم آدامخوار است و تا زمانیکه جنایتکاران فتوا صادر کن از هر دین مذهبی مصونیت قضائی دارند، بشریت روی ارامش را نخواهد دید. بعید میدانم که آن جوان ابله شستشوی مغزی شده که به سلمان رشدی حمله کرد و هفت ضربه چاقو مزین به دسته فتوای خمینی بر او وارد کرد، حتی یک فصل از کتاب این نویسنده جسور را خوانده باشد.
شرم بر هرآنکس که این فتواها را بصراحت محکوم نمیکند. بشریت متمدن میبایست صادر کنندگان این فرامین را در دادگاههای بین المللی به محاکمه بکشد، دارائیهایشان را بنفع قربانیان و برای اشاعه فرهنگ بشر دوستی مصادره کند.
در برنامه امشب از نسرین پرواز، نویسنده و از زندانیان سیاسی دهه شصت دعوت کردیم تا پیرامون ضدیت ذاتی حکومتهای مذهبی با آزادی بیان و اندیشه به گفتگو بنشینیم.